Η νομική διαδικασία της οικονομικής ασφάλισης των πλοίων φαινομενικά εμφανίζεται από νωρίς (16ο αιώνα) και προσαρμόζεται διαρκώς στην εξέλιξη της παγκόσμιας ναυτιλίας. Στην Αγγλία από τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις του 18ου-19ου αιώνα είναι που αναπτύσσεται η τακτική της ναυτασφάλισης σε πολλούς μετόχους-εμπόρους, ταυτόχρονο έτσι ώστε να μειώνεται το ποσό που θα έπρεπε να πληρώσει ο καθένας ατομικά για αποζημίωση. Το γνωστό καφενείο του Edward Lloyd έγινε στα τέλη του 17ου αιώνα ο τόπος συνάντησης εμπόρων, ασφαλιστών, πλοιοκτητών για το κλείσιμο ασφαλίσεων φορτίων και πλοίων καθώς και αγοραπωλησιών. Κατά την διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα, οι Lloyd´s έγιναν η μεγαλύτερη ναυτασφαλιστική αγορά του πλανήτη.

Οι ναυτασφαλιστικές εταιρείες στην Ελλάδα λειτούργησαν κυρίως ως ναυτοδανιστικές. Οι επιχειρήσεις αυτές καθιερώθηκαν ως ανώνυμες μετοχικές εταιρείες. Εκτός από μετοχικές αφαλιστικές εταιρείες εμφανίζονταν στους διαφόρους ελληνικούς ναυτοτόπους και αλληλασφαλιστικοί οργανισμοί/ενώσεις, πλοιοκτητών που αναφέρονταν ως «θαλάσσιος αλληλασφάλεια» ή «αλληλέγυος ασφάλεια» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια εποχή που δημιουργούνταν στις διάφορες πόλεις/λιμάνια εκτός Λονδίνου στην Βρετανία.
Οι Ενώσεις αυτές ιδρύονταν με την κατάθεση ορισμένου ποσού εκ μέρους κάθε συμμετέχοντος πλοιοκτήτη. Οι χορηγούμενες αποζημιώσεις δεν ήταν απεριόριστες αλλά κάλυπταν ένα ποσό που όριζε το καταστατικό και δεν κάλυπταν μόνο σκάφη και φορτία πλοίων αλλά και ορισμένους κινδύνους των σημερινών μικρασφαλειών που καλύπτουν και τα σημερινά P& I Club.